Osiedle Weissenhof

Osiedle Weissenhof powstało w roku 1927 jako osiedle eksperymentalne w ramach wystawy Niemieckiego Werkbundu zatytułowanej „Mieszkanie“. Celem było znalezienie nowych rozwiązań, które pomogłyby zlikwidować ogromny deficyt na rynku mieszkaniowym po zakończeniu I wojny światowej, a także pozwoliły budować „zdrowe“ mieszkania w sposób racjonalny i przystępny cenowo.

Do zaprojektowania rozwiązań dotyczących „mieszkania współczesnego człowieka – mieszkańca wielkiego miasta“ zaproszono siedemnastu architektów reprezentujących europejską awangardę. W rekordowo krótkim czasie powstało 21 w pełni funkcjonalnych budynków eksperymentalnych z łącznie 63 mieszkaniami.

Osiedle Weissenhof stanowi unikatowy manifest „klasycznego“ modernizmu. Trudno znaleźć porównywalne miejsce, w którym awangarda prezentowałaby się wspólnie w sposób tak programowy. Konsekwentnie prostopadłościenne bryły budynków świadczą o wkroczeniu na arenę nowego stylu architektonicznego, który później jako „styl międzynarodowy“ kształtował wizerunek zabudowy XX-wieku.

W epoce narodowego socjalizmu osiedle Weissenhof wyklęto jako „kulturową hańbę“, a w czasie II wojny światowej i wskutek działań powojennych zniszczeniu uległo dziesięć domów. Po okresie zaniedbań w roku 1958 osiedle wpisano do rejestru zabytków. W latach 80-tych XX wieku poddano je gruntowanej odnowie. W roku 2006 w domu bliźniaczym Le Corbusiera otwarto Muzeum Weissenhof, zaś w roku 2016 oba domy Le Corbusiera zostały wpisane na listę dziedzictwa UNESCO jako jedne z siedemnastu dzieł znajdujących się w siedmiu krajach świata zatytułowanych „Dzieła architektury Le Corbusiera jako wybitny wkład do modernizmu“.