Siedlung WuWA

Po międzynarodowym sukcesie wystawy Werkbundu w Stuttgarcie również we Wrocławiu zorganizowano w roku 1929 dużą wystawę mieszkaniową, zatytułowaną „Mieszkanie i miejsce pracy“ („Wohnung und Werkraum-Ausstellung” – WuWA). Jej celem była prezentacja nowych, zgodnych z duchem czasu form zamieszkiwania i przestrzeni do pracy.

Przez trzy miesiące można było zwiedzać 32 budynki ze 132 w pełni urządzonymi mieszkaniami. Niektóre koncepcje miały silnie eksperymentalny i społeczno-utopijny charakter i stanowiły próbę reakcji na aktualne trendy społeczne, na przykład na zmienioną rolę kobiety w rodzinie i świecie zawodowym. Element osiedla stanowiło więc przedszkole, a ponadto dom dla osób samotnych Hansa Scharouna i wysokościowiec Adolfa Radinga propagowały nowe formy wspólnotowego życia i mieszkania. Po zakończeniu wystawy osiedle przez dwa lata służyło do celów testowania, a zamieszkane było głównie przez artystów, architektów i pisarzy.

W czasie II wojny światowej miasto Wrocław/Breslau w ponad 80% uległo zniszczeniu, osiedle WuWA zachowało się jednak w niemal nienaruszonym stanie. Breslau stał się Wrocławiem, został włączony do terytorium Polski i zasiedlony przez nowych mieszkańców. Kręgi eksperckie bardzo szybko uświadomiły sobie, że osiedle WuWA stanowi niezwykłą wartość – w roku 1972 do rejestru zabytków wpisano dom dla osób samotnych projektu Hansa Scharouna, zaś w roku 1979 wszystkie pozostałe domy osiedla. W roku 2007 ochroną konserwatorską objęto cały zespół urbanistyczny. W roku 2006 na Listę światowego dziedzictwa UNESCO wpisano sąsiadującą z osiedlem Halę Stulecia, zaś samo osiedle WuWA znalazło się w jej strefie buforowej.